उपहार - कृष्ण चन्द्र घिमिरे “ निष्पाप ”

१.

फूल फुल्ने बगैँचामा कस्ले सिउँडी सार्यो,

माया बस्ने मुटु फुटाइ जीउँदै तिम्ले मार्यो ।

दुखनु सम्म दुख्यो अब, ढुंगो भयो मन

हाँस्न खोज्ने अधर मेरा, कस्ले काढी झार्यो ।

तिम्रै लागी मर्छु भन्थ्यो, तिम्रै लागी जीउछु,

फूल जस्ती मेरी माया कस्ले जालमा पार्यो ?

भाग्यौ तिमी उजेलीमा, अँधेरीमा रमाइ रमाइ,

गिज्याउँदै प्रकृतीले, उपहास गरी हाँस्यो ।

पोली रह्यो साह्रै चर्को, तिम्रो उपहारले ,

मरूभूमीको प्यास मेरो, आँसुले नै टार्यो ।

२

 आखा भरि आँसु लुकाइ उन्कै निम्ती हाँसी दिएँ,

नयाँ खुसी उन्ले रोजीन्, विदाइ हात हल्लाइ दिएँ ।

आएकी थिन् बसन्तमा, मुटु साट्न फूल बनी,

तिम्रै हुँ म भन्दा उन्ले, सासै मेरो रोकि दिएँ ।

अन्तै मन बाँडी उन्ले, दूर देश जान पुगीन्,

तरै पनि रूँदै रूदै सफलताको सन्देश दिएँ ।

जीउँनुको अर्थ के र, पीउनुको त सिमा छैन,

त्यसैले त हिजो आज, उन्कै नाममा पीइ दिएँ ।

- कृष्ण चन्द्र घिमिरे “ निष्पाप ”